Կան սպանություններ, որոնք  չեն մոռացվում:   Իսկ երբ կացնահարում են  քնած մարդուն, ապա նման հանցագործությունը  ոչ մի արդարացում չունի: Այլևս չեմ ասում.  ինչքան ստոր ու վախկոտ պիտի լինի նման հանցագործը:  Եվ XXI դ. դեռևս կան մարդիկ և կա հասարակություն, որոնց համար նման հանցագործությունը միանգամայն բնական է,  ինչը ապացուցում է նրանց՝ դեռևս պիտեկանթրոպային զարգացման մակարդակի վրա գտնվելը:

Խոսքը կովկասյան թաթար կամ անդրկովկասյան թուրք սպա Ռամիլ Սաֆարովի և նրա ցեղակիցների մասին է, որոնց թվում է, թե գողանալով Իրանի Ադրբեջան ոստանի և նրա բնիկների անվանումը,  իրենք ադրբեջանցի են: Անշուշտ, երբեք չի մոռացվի այն հանցագործությունը, որը տեղի ունեցավ Բուդապեշտում:  2004 թ. փետրվարի 19-ի գիշերը,  Ռամիլ Սաֆարովը կացնահարեց քնած հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանին,  որի հետ սովորում էր ՆԱՏՕ-ի անգլերենի դասընթացներում: Վախկոտ թուրքի հանցագործությունը այնքան նողկալի և սարսափելի էր ու անմարդկային,  որ Բուդապեշտի դատարանը 2006 թ. ապրիլի 13-ին նրան դատապարտեց ցմահ բանտարկության՝ 30 տարվա ընթացքում առանց ներման իրավունքի:

2012 թ.  օգոստոսի  31-ին Հունգարիան արտահանձնեց Ռ.Սաֆարովին նրա ցեղակիցներին:  Վերջին տասնամյակներին իրենց թյուրքականությունը հիշած հունգարացիների այդ ստոր քայլին Հայաստանի Հանրապետությունը պատասխանեց դիվանագիտական հարաբերությունների խզումով:

Վախկոտ մարդասպանին ցեղակիցներն ընդունեցին իբրև հերոսի,  նրան ազատ արձակեցին,  շնորհեցին մայորի աստիճան, վճարեցին ութ տարվա աշխատավարձը, նվիրեցին նոր բնակարան: Հատկանշական է,  որ այդ ամենի վկայականները վախկոտ ստահակին հանձնեց  մեկ այլ վախկոտ՝ «Ադրբեջանի» պաշտպանության նախկին նախարար Սաֆար Աբիևը, որ արցախյան պատերազմի ժամանակ հայ զինվորներից փախել է վրան ունենալով միայն ծաղկավոր վարտիք:  

Գիշերային ստոր մարդասպանի արտահանձնումը և նրան հերոսացնելը դատապարտեցին մի քանի երկրների  ղեկավարներ, արտգործնախարարություններ, ԵԽ գլխավոր քարտուղարը, ՀԱՊԿքարտուղարը, ՆԱՏՕ-ի քարտուղարը, Եվրախորհրդարանը, միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպություններ: Այդքանը:

Ինչպես ասացի՝ ստահակի ազատ արձակումը մեծ ոգևորությամբ ընդունեցին մարդասպանից ոչ պակաս ստահակ նրա ցեղակիցները՝ հերթական անգամ ապացուցելով,  որ ժամանակը չի կարող փոխել  քոչվորի հոգեբանությունն ու մտածելակերպը:  Ընթերցողներին ներկայացնում եմ ստոր մարդասպանով հիացող և նրան գովերգող կովկասյան թաթար կամ անդրկովկասյան թուրք «մտավորականների»  կերպարանքները,  որոնք արժանի են կանոնավոր մարդկանց թքին:

Ծանոթություն.  Համառոտ ներկայացնում եմ նրանց ինչ լինելը, թեև ոմանք հիմա, հնարավոր է, փոխել են իրենց զբաղմունքը: Սակայն մնացել են  ԲՕԶ՝ բարոյական օրենքներից զուրկ տականքներ:

Եվ վերջում, ներկայացնում եմ կերպարանքները ծախու գրչակների, որոնք չլինելով կովթաթար կամ անդրկովկասյան թուրք, հիացած են նրանց շինծու երկրով, քոչվոր ժողովրդով և ցռան, վախկոտ ստահակով:  

Ս. ՍԱՅԱՍ