Կան սպանություններ, որոնք  չեն մոռացվում:   Իսկ երբ կացնահարում են  քնած մարդուն, ապա նման հանցագործությունը  ոչ մի արդարացում չունի: Այլևս չեմ ասում.  ինչքան ստոր ու վախկոտ պիտի լինի նման հանցագործը:  Եվ XXI դ. դեռևս կան մարդիկ և կա հասարակություն, որոնց համար նման հանցագործությունը միանգամայն բնական է,  ինչը ապացուցում է նրանց՝ դեռևս պիտեկանթրոպային զարգացման մակարդակի վրա գտնվելը:

Այս վերնագրով իմ  հոդվածը լույս է տեսել Աթենքի  «Նոր աշխարհ» շաբաթաթերթի 1999 թ. հուլիսի 20-ին (թիվ 850, էջ 2): Թեև անցել է 14 տարի, այնուամենայնիվ նյութը մնում է արդիական, որովհետև անիրազեկության կամ  անտարբերության պատճառով շարունակվում է գործածվել այն եզրը (տերմինը), ինչի մասին խոսվում է  հոդվածում: Այդ պատճառով աննշան փոփոխություններով այն զետեղում եմ այս կայքէջում՝ հույսով, որ հայերը վերջապես կդադարեն գործածել այդ շինծու հասկացությունը:  

Այս հոդվածը տպագրվել է Աթենքի «ՀԱՅԱՍՏԱՆ» թերթում, թիվ 10, 15 մայիսի 2002,  էջ 12:   Այն այժմ էլ արդիական է: Ներկայացնում եմ աննշան փոփոխություններով:

Այս վերնագրով հոդվածս տարիներ առաջ (հնարավոր է՝ 1990, 1991 կամ 1992 թ.) տպագրվել էր  «Ուրբաթ» հասարակական-քաղաքական անկախ շաբաթաթերթում: Ցավոք, ինձ մոտ չի պահպանվել այդ լրագրի համապատասխան համարը: Բայց ունենալով բնագիրը՝ այդ նյութը ներկայացնում եմ համացանցի ընթերցողներին:

Այս հոդվածը գրել եմ 2013 թ. մայիսի 4-ին