«Οι μεγάλες σφαγές και καταδιώξεις του παρελθόντος

φαίνονται σχεδόν ασήμαντες  σε σύγκριση με τα βάσανα

του αρμένικου έθνους το 1915».

(Morgenthau H., Ambassador   Morgenthau’s

story. Garden City – New York, 1918, p. 324):

Οι τούρκικοι πολιτικοί και επιστημονικοί κύκλοι, διαψεύδοντας το γεγονός της γενοκτονίας των Αρμενίων,  τα τελευταία χρόνια συχνά μιλούν για την μεταβίβαση του ζητήματος στους ιστορικούς για μελέτη. Τι επιδιώκουν αυτοί; Εγώ είχα είδη γράψει  ως προς αυτό το ζήτημα (βλ. αθηναϊκή εφημερίδα «Χαϊαστάν» № 10, 15 Μάη, 2002, σελ. 12, στα αρμένικα). Ωστόσο, καλό θα ήταν να προστεθούν ταεξής.

Η γενοκτονία των  Αρμενίων δεν ήταν ένα απλό ιστορικό γεγονός,  αλλά ένα καλά σχεδιασμένο πλάνο που στόχευε στον αφανισμό ολόκληρου του λαού, η οποία εξυπηρετούσε τρεις σκοπούς:

1.    την εξολόθρευση του ντόπιου λαού της αρμένικης οροσειράς και την ολοκληρωτική εγκατάσταση των τούρκικων πληθυσμών στα εδάφη τους,

2.   την εξόντωση του χιλιετούς  πολιτισμού των Αρμενίων,

3.   την υλοποίηση της ιδέας  του παντουρκισμού. 

Το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης πολιτικής ήταν η σφαγή 1 500 000 Αρμενίων με τους βαρβαρότερους, κτηνώδεις και απάνθρωπους τρόπους που θα μπορούσε να φανταστεί  κανείς. Επιπλέον, 600.000 άνθρωποι κατέφυγαν στην προσφυγιά,

δεκάδες χιλιάδες Αρμένιοι προσηλύτισαν τη μουσουλμανική θρησκεία, γκρεμίστηκαν πάνω από 1.600 εκκλησίες και μονές, εκατοντάδες  αποικισμοί,   χιλιάδες χειρόγραφα βιβλία στα οποία ήταν γενίκευση μεγάλες αρμενικές και παγκόσμιες πολιτιστικές και επιστημονικές  επιτυχίες του αρχαίου κόσμου και μεσαίωνα οδηγήθηκαν στον εξαφανισμό.

   Λόγω των προαναφερόμενων γεγονότων η  γενοκτονία των Αρμενίων αποτελεί ένα αποτρόπαιο γεγονός, όμοιας σημασίας με το έγκλημα του Ολοκαυτώματος που επιτελέστηκε από τους Γερμανούς κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και το οποίο χαρακτηρίστηκε ως γενοκτονία από τον ΟΗΕ στις 9 Δεκεμβρίου του 1948.

 Η πρόταση των Τούρκων πολιτικών και ιστορικών, λοιπόν, είναι τόσο ανήθικη όσο και  προσβλητική, και  μάλιστα όχι μόνο για τους Αρμένιους αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σε αντιστοιχία με το Ολοκαύτωμα, δε θυμόμαστε να είπαν ποτέ οι Γερμανοί: ας ερευνήσουμε σκοτώσαμε άραγε τους πολωνούς,  εβραίους, ρώσους, ουκρανούς, σέρβους ή όχι;

Σαφώς η αρμενική πλευρά πρέπει να απορρίψει τη συγκεκριμένη πρόταση. Και αυτό, διότι το μεγαλύτερο μέρος  της σύγχρονης γενιάς των Αρμενίων είναι άμεσοι απόγονοι αυτών, οι οποίοι έχασαν τη πατρίδα τους εξ αιτίας γεγονότων που, καθώς φαίνεται, για τους Τούρκους ιστορικούς  είναι παρά μόνο θέμα έρευνας.        

  Οι Αρμένιοι απορρίπτουν την πρόταση γιατί η ανθρωπότητα και πρώτα απ’ όλα  η Τουρκία, πρέπει να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία των Αρμενίων, την πρώτη γενοκτονία του 20^ου αιώνα. Υπάρχουν αποδείξεις. Για τη γενοκτονία των Αρμενίων υπάρχουν πολυάριθμα έγγραφα, αναμνήσεις, επιβεβαιωτικές έρευνες, αφηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων, διπλωματικές επιστολές, φωτογραφίες, ταινίες. Οι συγγραφείς και δημιουργοί των παραπάνω προέρχονται από ουδέτερες πλευρές: είναι Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί,  Αμερικανοί, Έλληνες, Νορβηγοί, Βενεζουελάνοι, Γεωργιανοί, Βέλγοι,  Ρώσοι, Πολωνοί, Δανοί, Ισπανοί,  Αραβες, Ιρανοί, Σουηδοί, Αυστριακοί, Ιταλοί, Βούλγαροι, Εβραίοι κ.λ.π. (δεν αναφέρομαι στους Αρμένιους προς διαφύλαξη της αμεροληψίας). Άνθρωποι όλων των τομέων της ζωής: διπλωμάτες, ιεραπόστολοι, κρατικοί και στρατιωτικοί παράγοντες, επίσημα πρόσωπα, ιστορικοί, ιερείς, αυτόπτες μάρτυρες, ουμανιστές, συγγραφείς συμπεριλαμβανόμενου των: Αδοσίδης, Αχμέτ Ρεφίκ, Ε. Αρσλάν, Τ. Ακτσάμ, Α. Μπαλφούρ,  Σ. Μπολδουΐν, Τζ. Μπράϊς, Α. Μπαρμπιούς, Β. Μπριούσοβ, Μπ. Γκεμπάρσκι, Γ. Γκιμπόνς, Β. Γκορδλέβσκι, Σ. Γκοροδέτσκι, Ε. Γκρεϋ, Χ. Γκουριαράν, Λ. Δεϋβης, Ε. Διλόν, Ζαχρ Εδ Διν, Φ. Ερμακόρα, Α. Τοΐνμπι, Ντ. Λανγκ, Ι. Λέψιους, Δ. Λοϋδ Τζώρτζ, Χρύσανθος, Γκ. Κατσάρος, Μ. Κοβαλέβσκι, Ε. Κραφτ-Μπόναρ, Τζ. Χάρρις, Φ. Χαφίς, Τ. Χόφμαν, Φ. Γοσεΐν, Α. Μαντελστάμ,  Ι. Μάρκβαρτ, Β. Μέτερνιχ, Τζ. Μόργαν,  Γ. Μοργκεντάου, Μ. Ιάκομπσεν,  Α. Ιώχανσον, Ναΐμ μπεΰ, Φ. Νάνσεν,  Ρ. Νογκάλες, Ι. Τσάρνι,  Ρ. Πινόν, Μ. Ρίφατ, Ε. Ρόμπινσον,  Π. Ροδάκης, Α. Σαΐντ,  Τζ. Σαλέχ, Ρ. Σέσιλ, Φ. Σιδαρί,  Ε. Βανγκενγκεΐμ,  Α. Βέγκνερ, Ε. Βέρνερ, Ιου. Βεσελόβσκι, Φ. Βέρφελ, Ε.Ταρλέ, Κ. Γουόκερ,  Τζ. Κέρζον,  Ε. Φαΐν,  Α. Φρανς και πολύ άλλοι (πάλη δεν αναφέρω τους αρμένιους).     

  Παρόλο που οι προαναφερόμενοι διαφέρουν όσον αφορά στην εθνικότητά τους, την κοινωνική τους θέση, το χαρακτήρα τους και τη σχέση που έχουν με τους Αρμένιους, τους ενώνει  αποκλειστικά ένα γεγονός: όλοι επιβεβαιώνουν τη γενοκτονία των Αρμενίων.

  Επίσης, σχετικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων υπάρχουν έγγραφα στα αρχεία των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ρωσίας, της Αρμενικής Δημοκρατίας και πολλών άλλων κρατών. Για παράδειγμα, στη Γερμανία υπάρχουν 3.000 έγραφα, ενώ στην Αρμενική Δημοκρατία ανευρίσκονται 12.000 έγραφα αναφορικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων. Οι Τούρκοι  δηλώνουν ότι στα αρχεία τους δεν υπάρχουν έγγραφα που να σχετίζονται με γενοκτονία των Αρμενίων. Πού βρίσκονται τα έγγραφα και η υπόλοιπη ύλη της δίκης του 1919-1920 στην Κωνσταντινούπολη που πραγματοποιήθηκε εναντίων  των επικεφαλών  των Νεότουρκων;

 Το γεγονός της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι αδιαμφισβήτητο, ωστόσο το τουρκικό έθνος (έκτος μερικών τίμιων διανοούμενων) συνεχίζει να ισχυρίζεται  το αντίθετο και προτείνει τη διαβίβαση του ζητήματος στους ιστορικούς προς μελέτη.

 Ποιοι είναι οι στόχοι των Τούρκων με αυτό τους το βήμα;

1. Υποτίμηση μιας από τις πιο μαύρες σελίδες της παγκόσμιος ιστορίας και μετατόπιση του γεγονότος της γενοκτονίας των Αρμενίων από το επικίνδυνο για αυτούς πολιτικό επίπεδο στο σχετικά ακίνδυνο επίπεδο της επιστημονικής  έρευνας. 

2. Ο ισχυρισμός των Τούρκων, ότι δεν υπάρχουν έγγραφα που να στηρίζουν τη γενοκτονία των Αρμενίων,  αποτελεί υπεκφυγή μπορεί να σταθεί σαν λογική μόνο για αγράμματους ανθρώπους και αυτούς οι οποίοι, για πολιτικούς λόγους, βλάπτονται από την παραδοχή της γενοκτονίας των Αρμενίων.

3. Οι Τούρκοι θέλουν να αναβάλλουν την επίλυση αυτού του πολιτικού προβλήματος.

4. Η τουρκική  σχολή της ιστορικής επιστήμης έχει δημιουργήσει λαμπερούς πλαστογράφους  της ιστορίας. Να αναφέρω μερικούς: Τ. Αταγιόβ,  Ζ. Γκεοκάλπ,  Σ. Γκιουναλτάϊ,  Κ. Γκιουρούν,   Α. Ενγκίν,  Μ. Εοκέ,  Ου. Εσάντ,  Α. Ερντέν,  Ζ. Τογκάν,  Μ. Χοτζάογλου, Ε. Χαλιντέ,  Α. Γιαλτσίν,  Ε. Ουράς,  Α. Κεμάλ,  Φ. Κιρζίογλου,  Σ. Κοτσάς,  Ι. Εοζκαϊά κ.ά. 

 Οι σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί, βέβαια, θα συνεχίσουν αυτή την παράδοση και θα κάνουν τα πάντα για να πλαστογραφούν  την αληθινή ιστορία και να αποκρύπτουν τα πραγματικά γεγονότα.

5. Οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν τους ξένους ιστορικούς και διπλωμάτες με διάφορους τρόπους  και να προσελκύσουν τους συγκεκριμένους προκειμένου να στηρίξουν όσα ισχυρίζονται (οι Τούρκοι  βρήκαν ήδη έναν σκοτσέζικης καταγωγής  αμερικανό, τον Τζ. Μακκάρτνι και κάποιον  τον Λ. Ντεμπαγιάν). Ή ελπίζουν ότι κάποιος από τους επιφανείς αυτούς ανθρώπους θα αλλάξει γνώμη πάνω σε αυτό το θέμα. Έχουμε, άλλωστε,  το «λαμπρό» παράδειγμα της μεταστροφής του Ντ. Ατκινσόν, ο οποίος το 1993 στο  Καραμπάχ δήλωσε, ότι ο ίδιος και η οργάνωση του θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να οι Αρμένιοι του Καραμπάχ  να ζουν ελεύθεροι και να απολαμβάνουν πλήρη δικαιώματα σαν πολίτες. Τα λεγόμενά του άλλαξαν το 2004, καθώς ως  εισηγητής του Καραμπάχ στο Κοινοβουλευτικό Συμβούλιο Ε.Ε. δήλωσε ότι η αρχή του δικαιώματος των εθνών για την αυτοδιάθεση δεν επεκτείνεται  στην περίπτωση του Καραμπάχ.

Δικαίως ο πατέρας του Μέγα Αλέξανδρου, ο Φίλιππος οποίος είπε «Δεν υπάρχει κάστρο, που δεν μπορεί να μην παίρνει ο γάιδαρος φορτωμένος με χρυσό».

 Ολοκληρώνοντας, καλό είναι να αναφερθεί ότι όσο και να επιδιώκουν οι επίσημοι  κύκλοι της Τουρκίας, με διάφορους τρόπους και με «φορτωμένους με χρυσό γάιδαρους», να αρνηθούν τη γενοκτονία των Αρμενίων, είναι βέβαιο πως θα  νικήσει, τελικώς, η αλήθεια. 

 Σ. ΣΑΓΙΑΣ